full case implant-impression,gingiva mask and cast

       

   

Framework designing in implants

طراحی frame در implantها با روکشها متفاوت است البته اصول و عملکرد frame در هز دو که همانا support پرسلن میباشد یکسان است ولی با توجه به تفاوتهای implant و p.f.m مسلما طراحی frame آنها نیز با هم تفاوتهایی دارد.مهمترین اصول طراحی frame  در implantها عبارتند از:

• با توجه به اینکه اندازه aboutmentها اندکی کوچکتر از دندانهای تراش خورده است،حجم frame فلزی که باید طراحی شود بناچار بیشتر و بزرگتر از frameهای روکش ها است.حجم زیاد فلز با توجه به تغییرات دمایی در حین پخت پرسلن میتواند باعث شکست در پرسلن شود،بنابر این باید سعی شود در عین حال که frame طوری طراحی میشود که support مناسبی برای پرسلن باشد،ضخامت و وزن فلز به حداقل برسد. 

• frame در hmplantها باید تنگ و positive باشد.به همین دلیل در hmplantها spacer چندان توصیه نمیشود و همچنین معمولا در مراحل investment سعی بر تنگ شدن frame است.
• finishing line در implantها طوری طراحی میشود که بین margin در frameها و aboutmentها حالت پله ای وجود نداشته باشد تا محل تجمع میکروبها در این ناحیه و مشکلات پریودنتال نشوند.
• wax up در implantها معمولا با رزینهای که حداقل تغییرات حجمی را دارند بیشتر توصیه میشود،علت آن هم نیاز به frame با دقت خیلی زیاد در implantهاست.

Framework designing

 طراحی framework یکی از اساسی ترین مراحل ساخت روکشهای سرامیکی میباشد،چون framework اسکلت پروتز محسوب میشود و بطور کلی پرسلن بر روی آن قرار گرفته و support میشود.طراحی frame  و ساختار نهایی آن باید بر اساس عملکرد آن در پروتز انجام شود.بنابراین در این مقاله به اصول و اساس  عملکرد frame در روکشهای سرامیکی میپردازیم.و نحوه طراحی با موم (wax up) و مراحل دیگر بعدا مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

 نشست framework :نشست مناسب frame  در ابتدا بر روی die و cast گچی و نهایتا بر روی دندانهای تراش خورده به عوامل متفاوتی بستگی دارد:

• .با توجه به اینکه روکشهای آماده شده پس از اتمام کاربا سمان بر روی دندانهای تراش خورده چسبانده میشوند،بنابراین باید فضایی برای سمان در مرحله نشست frame در نظر گرفت.پس از ditch و آماده سازی dieها برای تعبیه این فضا از spacer های چند میکرونی استفاده میشود.spacer باید از 2mm بالاتر از finishing line استفاده میشود،علت ای موضوع هم این است که در این ناحیه نباید بین frame و دندان تراش خورده هیچ فاصله یا gap ایجاد شود تا از تجمع و ورود میکروارگانیسمها در ناحیه finishing line  جلوگیری شود.
• آلیاژ مورد استفاده در frame در نشست دقیق آن موثر است .بطوری که frame با آلیاژهای precious نشست با دقت بالاتری نسبت به آلیاژهای Non precious دارند.
• investment از مراحلی است که میتوان در آن با توجه به تغییرات حجمی گچ، frame و میزان انبساط و انقباظ آن را کنترل کرد.در این مورد باید خصوصیات انحصاری گچ مورد استفاده را مد نظر قرار داد.
• support پرسلن:frame باید به گونه ای طراحی شود که ضخامت پرسلن بر روی آن بیش از 2mm نباشد،چون در غیر این صورت احتمال شکست پرسلن زیاد است.وجود زوایای تیز و شکسته در frame میتواند منجر به شکست پرسلن شود،بنابراین باید همه زوایا کاملا گرد شوند.فرم و شکل frame باید از فرم دندان سرامیکی که بر روی آن ساخته میشود تبعیت کند سعی بر این است کاسپها و فرمهای آناتومیک کلی دندان حتی المقدور بر روی frame طراحی شود.همچنین با طراحی ساختارهای موسوم به battering shoulder و trestle design به support بیشتر پرسلن کمک میشود.این ساختارهای ویژه در مقالهء جداگانه مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
• bonding فلز-پرسلن:ضخامت frame میتواند در bond آن با پرسلن موثر باشد.در مراحل پخت پرسلن تغیییرات دما در frame و پرسلن باید متناسب باشد،ضخامت زیاد باعث دیر سرد شدن فلز و تاثیر آن بر پرسلن و bonding شود.بنابراین باید حتی المقدور frame سبک و نازک طراحی شود.جنس فلز و سطح آن  در bonding موثر است،وجود آلودگی ها و اکسیدها در frame باعث کاهش bonding میشود،همچنین میتوان با ایجاد retention فیزیکی ریز با فرز در سطح frame باعث افزایش bonding فلز-پرسلن شد.
• استحکام framework:ضخامت frame نباید بیش از حد نازک باشد، بطوریکه باعث کاهش استحکام frame شود.ضخامت frame در آلیاژهای non precious حداقل باید 0/3mm باشد .محلهای اتصال در frame های جند واحدی باید به اندازه کافی قوی باشد تا در برابر نیروهای اکلوژن مقاومت کند،البته در طراحی محلهای اتصال باید به مسایل بهداشتی و آناتومیک مثل امبراژورها توجه داشت.طراحی ساختارهای ویژه مثل collar ها میتواند باعث افزایش استحکام frame شود،collar هم در مقاله مجزا مورد برسی قرار خواهد گرفت.

• 
  

pre-ditch & ditch

پس از تهیه cast گچی،dieها جهت ادامه کار باید آماده سازی شوند،اولین مرحله برای آماده سازی dieها تعیین نوع تراش و خط خاتمه تراش بر روی دندانهای تراش خورده میباشد.به حد نهایی پروتز که بصورت یک خط مشخص در روی دندان تراش خورده ایجاد شده است finishing line میگویند،که به شکلهای متفاوت بر اساس طرح درمان و دهان بیمار ایجاد میشود.و در حقیقت نشاندهنده حد نهایی پروتز و خط خاتمه تراش دندان می باشد.به همین دلیل از اهمیت زیادی برخوردار است.
شناخت انواع finishing line برای تشخیص و تعیین این خط بر روی die ضروری به نظر میرسد،مسایل بهداشتی و پریودنتال که از عوامل موثر در طول عمر پروتز p.f.m میباشد به نوع finishing line ولبه های  پروتز روی آن وابسته است،عدم تجمع میکروبها و باکتریها دقیقا در محل انتهای پروتز و عدم داشتن هیچگونه شکاف بین پروتز و دندان در محل finishing line بسیار مهم است،لبه های پروتز در این محل باید کاملا seal شود.
تشخیص و تعیین finishing lineو دستیابی آسان به آن  بر روی die طی pre-ditch و ditch انجام میگیرد.فرزهای مورد نیاز برای این کار یک فرز گلابی شکل و یک فرز round میباشد که درعکس بالا میبینید.

pre-ditch:که در این مرحله با یک فرز گلابی شکل لثه اطراف finishing line برداشته میشود

ditch:در این مرحله زیر finishing line با یک فرز round ریز خالی میشود و با این کار خط خاتمه تراش بطور واضح در اختیار تکنسین قرار میگیرد.در اصل ditch خالی کردن زیر finishing line جهت در دسترس بودن آن در مراحل دیگر کاری میباشد: